Αρκετές φορές στην ζωή μας είχαμε επιτυχίες.

Αν μετρήσουμε όμως τις αποτυχίες μας πιθανόν αυτές να ήταν περισσότερες, αλλά αυτό που μας κρατεί την αυτοεικόνα που φτιάξαμε και ενισχύει συνεχώς την αυτοεκτίμηση μας, είναι οι επιτυχίες μας.

Για αυτό τις θυμόμαστε περισσότερο και όχι μόνο..

Παρόλο που γνωρίζουμε πως οι επιτυχίες μας ήταν λίγο προϊόν τύχης ή αυτό οφειλόταν σε συγκυρίες ή από βοήθεια άλλων ατόμων, προσπαθούμε όλες να τις γράψουμε στο όνομα μας, στις προσωπικές μας ικανότητες, που τις διαθέτει ένα και μόνο άξιο και πετυχημένο άτομο, που είμαστε εμείς και τις περιγράφουμε με τέτοιο τρόπο που να φανεί πόσο ξεχωριστό και καινοτόμο άτομο είμαστε.

Με τον τρόπο αυτό της σκέψης μας μπορούμε να οδηγηθούμε στην απομάκρυνση μας από την πραγματικότητα και να μας καταβάλει το αίσθημα της μεγαλομανίας, το οποίο δεν μας αφήνει με κανένα τρόπο να δούμε τι συμβαίνει γύρω μας, αλλά κυρίως μέσα μας.

Με τον τρόπο αυτό μπορούμε να οδηγηθούμε στην αποτυχία, γιατί αφού έχουμε τέτοιες ικανότητες και η επιτυχία μας είναι προδιαγεγραμμένη από τα «πολλά μας προσόντα», δεν είναι αναγκαίο να ζητήσουμε καμιά συμβουλή ή βοήθεια ή να κάνουμε μελέτη για βιωσιμότητα για αυτό που προσπαθούμε και που κάνουν οι άλλοι, γιατί εμείς τα ξέρουμε όλα...

Όλα τα πιο πάνω όμως είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης. Όλοι έχουμε μια αδυναμία που μας οδηγεί στην αυτό-απάτη...και αυτό προέρχεται από την ανάγκη που έχουμε να περιαυτολογούμε και να υπερεκτιμούμε τις ικανότητες μας...Με λίγα λόγια μας αρέσει να νοιώθουμε πως αξίζουμε κάτι παραπάνω από αυτό που είμαστε... Είναι πάλι ανθρώπινο να πιστεύουμε πως είμαστε λίγο πιο πάνω από τους άλλους γιατί είμαστε πιο καλοί, πιο όμορφοι, πιο μορφωμένοι, πιο ευγενικοί ή και γιατί όχι και πιο πλούσιοι.

Και αυτό γιατί έχουμε ικανότητες που μας κάνουν ξεχωριστούς...

Με τον τρόπο αυτό αναπτύσσεται μια παράξενη λογική, που ύστερα από κάθε μας επιτυχία, μας ανεβάζει συνεχώς, η οποία μας οδηγεί να συμπεριφερόμαστε εγωιστικά προς τους ανθρώπους του στενού μας εργασιακού, ακόμη και του οικογενειακού μας περιβάλλοντος, να τους υποτιμούμε και να τους παραγνωρίζουμε. Αρχίζουμε να βλέπουμε τους άλλους σαν εργαλεία που μας βοηθούν να πετυχαίνουμε αυτό που θέλουμε, όχι σαν συνεργάτες, ανθρώπους με γνώμη, που κάποτε σεβόμασταν και την λαμβάναμε σοβαρά υπόψη μας.

Αν δε, υπάρξει κάποια αποτυχία τότε δείχνουμε όλο τον πραγματικό μας εαυτό- κάποιος άλλος, εκτός από εμάς φταίει γιαυτό...

Πιο πάνω και συνέχεια μιλούμε για το ανθρώπινο και το ανθρώπινο, γιατί έτσι είναι. Αρκετά πράγματα, αδυναμίες, είναι στην φύση του ανθρώπου. Όταν όμως υπάρχει έστω και ελάχιστη θέληση για διόρθωση και θάρρος για αναγνώριση των αδυναμιών μας, τότε μπορούμε να συνεχίσουμε τις επιτυχίες μας, αλλά πάνω σε σωστή και πραγματικά ανθρώπινη βάση και τότε είναι που θα νοιώθουμε καλά και θα είμαστε περήφανοι, γιατί δεν αφήνουμε πίσω μας ούτε πίκρα, ούτε παράπονο, αλλά αίσθημα ικανοποίησης, ευχαρίστησης και περηφάνειας από αυτούς που μας αγαπούν, εκτιμούν και σέβονται και την δουλεία μας και την προσωπικότητα μας..

Στο κάτω- κάτω δεν είναι για αυτές τις αξίες που εργαζόμαστε και υπάρχουμε;

Άρα λοιπόν, ύστερα από κάθε ευτυχία, ας αναλογιστούμε ποιοι ήταν οι παράγοντες που μας βοήθησαν- μήπως ήταν η τύχη, μήπως ήταν η εμπειρία άλλων, η προεργασία που έκαναν, οι παρακαταθήκες, ή η βοήθεια στα πρώτα μας βήματα... Ας δούμε με λογικό τρόπο τον ρόλο της τύχης και των συγκυριών, που μπράβο σε μας, που τις εκμεταλλευτήκαμε και ας για κάθε νέα μας πρωτοβουλία ας ξεκινούμε από την αρχή, ξεχνώντας τις επιτυχίες και όλα τα σχετικά που μας αφορούν σε σχέση με το παρελθόν...

Η καλή μελέτη, η καλή συνεργασία με συμμάχους και αγαπητά πρόσωπα, που θα μας εκτιμήσουν όταν τους σεβόμαστε θα μας οδηγήσουν σε άλλες επιτυχίες και δεν θα νοιώθουμε το ρίσκο, πως φυσάμε μια φούσκα, που υπάρχει η πιθανότητα με λίγη πίεση να σπάσει και να μας ξεσκεπάσει με όλα τα επακόλουθα μιας αποτυχίας, την οποία μισούμε και με κανένα τρόπο δεν θέλουμε να μας συμβεί.

Και να μην ξεχνούμε...

Ο Ίκαρος πέταξε ψηλά, αλλά για λίγο....