Παρόλο που η επιστημονική κοινότητα δεν έχει καταλήξει με επιστημονικά αποδεδειγμένες μεθόδους στην απόλυτη αλληλοσχέση γονιμότητας και άγχους, εντούτοις οι εμπειρική πρακτική δείχνει πως η μη ύπαρξη άγχους και κατάθλιψης φέρνει καλύτερα αποτελέσματα.

Το θέμα είναι πως αρχίζουμε να μελετούμε το θέμα της ύπαρξης του άγχους και πιθανής αύξησης του, όταν και εφόσον δημιουργηθούν προβλήματα στην γονιμότητα και δεν μπορεί να καθοριστεί και να αποδειχθεί επιστημονικά, ποιο από τα δύο αναπτύχθηκε στην αρχή- το άγχος έφερε την υπογονιμότητα ή η υπογονιμότητα το άγχος..

Υπάρχουν μελέτες που δείχνουν πως το οξύ και χρόνιο στρες επηρεάζει την παραγωγή ωοκυττάρων στην γυναίκα, ή την αμηνόρροια στην γυναίκα, αλλά και μειώνει την λίμπιτο και τα σπερματοζωάρια στον άντρα, αλλά αυτά διαπιστώνονται όταν και εφόσον βγήκε στην επιφάνεια το πρόβλημα της δυσκολίας γονιμοποίησης.

Οπότε ο καθορισμός της αιτίας της ύπαρξης της δυσκολίας αυτής παραμένει μέχρι σήμερα άγνωστος.

Το θέμα είναι πως όταν και εφόσον γίνονται οι προσπάθειες γονιμοποίησης και μετά, η ύπαρξη στρες και άγχους είναι πλέον γεγονός, διότι οι παράγοντες που τα δημιουργούν είναι πολλοί, τόσο ενδοψυχικοί όσο και εξωτερικοί και λειτουργούν αρνητικά στην επίλυση του προβλήματος.

Και αυτό είναι σίγουρο, γιατί μπαίνουμε σε φαύλο κύκλο..

Σε περίπτωση που οι πρώτες προσπάθειες γονιμοποίησης αποτύχουν τότε πρέπει να ακολουθηθεί μια σειρά από πράξεις που μπορούν να βοηθήσουν το ζευγάρι να ξεπεράσει το πρόβλημα...

Πρώτο είναι η διατήρηση της ψυχραιμίας.

Αν δεχτούμε πως το πιο πάνω θέμα είναι πολύ προσωπικό, ανάμεσα στα δύο άτομα που προσπαθούν να αποκτήσουν παιδί, είναι καλύτερα η προσπάθεια αυτή να παραμείνει στα δικά τους πλαίσια. Η γρήγορη κοινοποίηση σε δικούς ή φίλους, χωρίς να το αντιληφθούμε δημιουργεί μία κοινωνική δέσμευση για ένα άκρως προσωπικό θέμα και οι πιθανότητες να αυξηθεί το στρες και το άγχος από την πίεση, την συζήτηση και το ενδιαφέρον των άλλων, είναι μεγάλες.

Τα βήματα που μπορεί να κάνει το ζευγάρι είναι η αναζήτηση με την βοήθεια ειδικών και εξειδικευμένων εξετάσεων και αναλύσεων, πρώτα πιθανών οργανικών αιτίων στην δυσκολία σύλληψης και αν υπάρχουν το επόμενο βήμα είναι η σωστή αντιμετώπιση τους.

Αν όμως αποδειχτεί πως κάτι τέτοιο δεν υπάρχει, τότε η προσοχή θα πρέπει να στραφεί εξ’ ολοκλήρου στον ψυχολογικό τομέα.

Αφού γίνει Κλινική εξέταση και διεξαγωγή ψυχομετρικών τεστ και καθοριστεί Διάγνωση και βρεθούν όλοι οι στρεσογόνοι παράγοντες τότε μπορούν να δοθεί βοήθεια είτε από Ψυχίατρο, είτε από Ψυχολόγο ή συνδυασμένες φαρμακευτικές και ψυχολογικές παρεμβάσεις, με τις οποίες να μειωθεί όσο το δυνατό το άγχος και να υπάρξει αίσιο τέλος στην σύλληψη και γονιμοποίηση.

Πολλά προβλήματα πιθανόν να ενσκήψουν, όταν η αιτία της μη γονιμοποίησης οφείλεται σε οργανικό πρόβλημα ενός από τους δύο συντρόφους.. Εάν η κατάσταση είναι θεραπεύσιμη, η βοήθεια που θα δώσει ο ένας στον άλλο είναι ακόμη ένας τρόπος διατράνωσης της καλής συντροφικής σχέσης που υπάρχει ανάμεσα στους δύο.

Η μεγαλύτερη όμως δοκιμασία της σχέσης έρχεται όταν η κατάσταση του ενός από τους δύο δεν είναι θεραπεύσιμη, όπου εκεί πραγματικά κρίνεται το επίπεδο και η ποιότητα της συντροφικής σχέσης.

Η ανοιχτή συζήτηση, η έκφραση των συναισθημάτων των δύο παρτενέρ ακόμη από την αρχή της σκέψης για απόκτηση παιδιού με όλες αυτές τις πιθανότητες είναι το καλύτερο μέτρο πρόληψης για όλα το μέλλον.

Κανένας δεν μπορεί να ξέρει τι θα του προσφέρει η ζωή και πρέπει σε όλα να είμαστε έτοιμοι...