«Νομίζω πως είμαι καλά»...

Ναι, αυτή είναι η απάντηση μου, όταν κάποιος με ρωτάει αν είμαι καλά.

Είμαι βέβαιος και θεωρώ, πως αυτό καλύπτει την πραγματικότητα που βιώνω την δεδομένη στιγμή.

Πρώτα καλύπτει τις ανάγκες μου, που μου λένε πως πρέπει να νοιώθω καλά που είναι και ο μοναδικός μου στόχος στην ζωή, αλλά και ο καθημερινός μου και ύστερα είμαι καλά, με βάση τα δικά μου κριτήρια- δηλαδή να είμαι θετικός στον τρόπο της σκέψης μου και να εκδηλώνω αυτό που νοιώθω.

Μια ερώτηση «πώς είσαι» σε περίοδο πολέμου, ή κατάστασης εξουθένωσης, ανεργίας ή πείνας και δίψας ή χωρισμού, καθορίζει εντελώς διαφορετικά κριτήρια του « καλά» ή «μη καλά» από μια άλλη κατάσταση ειρήνης, καλά αμειβομένου εργασιακού περιβάλλοντος, οικογενειακής ευτυχίας, ηρεμίας, με χορτασμένη κοιλιά και καλό ύπνο.

Άρα το «νομίζω» έρχεται σαν αποτέλεσμα όλων των εσωτερικών υπολογισμών που γίνονται στην βάση των συγκεκριμένων κριτηρίων που βάζει το σώμα και ο εγκέφαλος μας.

Ένα άλλο στοιχείο που καθορίζει την απάντηση μας στο ερώτημα «πως είσαι;» είναι και το ερώτημα της σκοπιμότητας, που υπάρχει στις ανθρώπινες σχέσεις- από ποιον υποβάλλεται η ερώτηση και για ποιο λόγο υποβάλλεται, πού υποβάλλεται και πότε υποβάλλεται και ενώπιον ποιων υποβάλλεται...

Κάποτε δεν είναι ανάγκη επίσης, να αποκαλύπτουμε σε κανένα, αλλά κυρίως σε άτομα που δεν θα θέλαμε να ξέρουν την πραγματική μας συναισθηματική κατάσταση, γιατί αυτό, όπως λένε και στα Δικαστήρια « μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναντίον μας»..

Άρα λοιπόν το « νομίζω πως είμαι καλά» καλύπτει δύο ή και περισσότερες μας ανάγκες: παραμένουμε κοινωνικοί, γιατί δώσαμε μια απάντηση στην δεδομένη ερώτηση (γιατί και η μη απάντηση μας είναι επίσης απάντηση), αποφύγαμε να δώσουμε άμεση αρνητική απάντηση, δεν αποκαλύψαμε την αντικειμενική μας κατάσταση και από την άλλη νοιώθουμε και πολύ καλά γιατί δεν αναγκαστήκαμε να πούμε ψέμα, τόσο στα λόγια όσο και στην γλώσσα του σώματος, που κάποτε μας προδίδει.

Πιο κάτω θα κάνουμε μια ανάλυση των συναισθημάτων, που καλύπτει η πιο πάνω έκφραση.

Πρώτο δείχνει πως η εκτίμηση μας αναφορικά με την ποιότητα των συναισθημάτων μας είναι πως αυτά που δηλώνουμε είναι θετικά.

Δεύτερο έχουν ένα πολύ καλό που αφορά την κάλυψη της πλήρους υποκειμενικότητας μας, που γίνεται όπως αναφέρουμε πιο πάνω στην βάση άκρως προσωπικών μας κριτηρίων και τρίτο δίνουμε την εντύπωση πως τα αντικειμενικά κριτήρια που κάποιος άλλος πιθανόν να είχε υπόψη του και θα περίμενε τουλάχιστον άλλη απάντηση δεν λαμβάνονται υπόψη από εμάς, ή τουλάχιστον δείχνουμε πως δεν μας ενδιαφέρουν και τόσο πολύ και το πιο σίγουρο εκείνη την στιγμή, τουλάχιστον, δεν ισχύουν για μας...

Ένα παράδειγμα:

Χρωστώ το σπίτι μου στην τράπεζα. Όλοι στην δουλειά μου αντιλήφθηκαν πως ο κλητήρας που ήλθε χθες, μου έφερε την επιστολή της έξωσης μου. Πριν μια ώρα όμως, βγήκαν και τα ιστολογικά αποτελέσματα της συζύγου μου από την τελευταία της βιοψία που είναι θετικά, γιατί φαίνεται πως η χημειοθεραπεία και όλα τα άλλα, που κάναμε μέχρι τώρα διέκοψαν την πορεία της ασθένειας του καρκίνου. Η χαρά μου είναι ανείπωτη και αν υπήρχε τρόπος θα το φώναζα σε όλους να το μάθουν...

Εκείνη την στιγμή με φωνάζει ο προϊστάμενος που πληροφορήθηκε από άλλα μέλη της διοίκησης που είναι στο Γραφείο του για την εκποίηση του σπιτιού μου και με ρωτάει:

• Πως είσαι σήμερα:
• Νομίζω πως είμαι καλά, απαντώ και δείχνω πράγματι πως αυτό το νοιώθω...

Αυτός κοιτάζει απορημένος τους υπόλοιπους και αναζητά στα πρόσωπα τους απάντηση.

Σίγουρα με βάση αυτά που του είπαν εγώ έπρεπε να ήμουν λυπημένος, κατσουφιασμένος, απογοητευμένος, απελπισμένος και πως θα άρχιζα να έλεγα τον πόνο μου...αλλά αφού εγώ «ένοιωθα», δηλαδή «νόμιζα» και «νομίζω» πως είμαι καλά, γιατί να αλλάξω ύφος... ή δήλωση;

• Ωραία, απάντησε με αρκετή αμηχανία, αφού νομίζεις πως είσαι καλά, συνέχισε την δουλειά σου..

Αυτό ήταν όλο.

Βγήκα από το Γραφείο χαμογελαστός και ανεξάρτητα πως μερικοί από αυτούς μπορεί να νομίζουν πως πιθανόν να έχασα τα λογικά μου, διότι σκέφτονται « εμείς στην θέση του....»

Το θέμα είναι πως τα δικά μου κριτήρια για τον καθορισμό του επιπέδου της διάθεσης μου είναι καθαρά «δικά μου» -εσωτερικά, υποκειμενικά, ενώ τα δικά τους άλλα- αντικειμενικά, εξωτερικά...που δεν με αφορούν και δεν επηρεάζουν τα δικά μου συναισθήματα και δεν τα αλλάζουν...

Καμία σύγκριση.

Άρα το «νομίζω πως είμαι καλά» καλύπτει πλήρως την ποιοτική μου αντίληψη για την δική μου αντικειμενική πραγματικότητα.

Έτσι την αντιλαμβάνομαι, έτσι την νοιώθω και έτσι την εκφράζω...

Φυσικά δεν είναι τυχαίο που κάποιος, που βλέπει πιο ψύχραιμα και πιο σφαιρικά, και από άλλη σκοπιά την κατάσταση μας στην δική μας απάντηση: « Νομίζω πως είμαι καλά», μπορεί να συμπληρώσει λεκτικά ή από μέσα του το αρκετά φιλοσοφικό:

• Έτσι νομίζεις...

Και πιθανόν να έχει και δίκιο....Να νομίζει δηλαδή.