Η κάθε μέρα είναι διαφορετική. Τόσο στην ατμόσφαιρα όσο και στον εσωτερικό μας χώρο.

Η διάθεση μας εξαρτάται από πάρα πολλούς παράγοντες, για αυτό και αλλάζει συνέχεια. Αυτό είναι στα πλαίσια του φυσιολογικού μέχρι την στιγμή που βρίσκουμε μια ανάλογη δικαιολογία για αυτό που μας συμβαίνει.

Αν όμως συννεφιά δεν υπάρχει αλλά υπάρχει βροχή... τότε σίγουρα κάτι δεν πάει καλά.

Δηλαδή, αν όλα στην ζωή μας βαίνουν καλώς , αλλά σηκωνόμαστε το πρωί και έχουμε κακή διάθεση και μας περνούν σκέψεις απογοήτευσης και ματαιότητας, αν το βράδυ δεν μας έρχεται ύπνος και στο μυαλό μας στριφογυρίζουν οι ίδιες κακές σκέψεις που είχαμε όλη μέρα, τότε σίγουρα κάτι δεν πάει καλά...

Το θέμα είναι τι κάνουμε.

Το πρώτο πράγμα είναι να το μοιραστούμε με κάποιο από τους αγαπημένους μας δικούς μας ανθρώπους.

Πρώτα με τους γονείς μας, ή αν είμαστε εμείς γονείς με τα παιδιά μας ή με τον/την σύζυγο μας.

Εδώ απαιτείται λεπτομερής περιγραφή της ψυχικής μας κατάστασης

Και μας δίνεται η ευκαιρία να ανοιχτούμε σε διάλογο με όλους προς αναζήτηση εξωτερικών παραγόντων για την κατάσταση μας. Πιθανόν και οι άλλοι να έχουν αντιληφθεί την αλλαγή που έχουμε στην διάθεση μας και στην συμπεριφορά μας και να γίνει αναφορά για τους πιθανούς λόγους που μας έφεραν σε αυτή την κατάσταση.

Αν οι λόγοι είναι εμφανείς και προέρχονται από αλλαγές του περιβάλλοντος και υπάρχει τρόπος για διορθωτικές πράξεις στις οποίες και τα αγαπημένα μας πρόσωπα μπορούν να δώσουν ουσιαστική βοήθεια, τότε προχωρούμε.

Αν όμως κανένας εξωτερικός παράγοντας, από αυτούς που συζητήσαμε δεν φαίνεται να είναι καθοριστικός για την ψυχική μας υγεία, τότε το οικογενειακό περιβάλλον θα πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλία για αναζήτηση εξιδεικευμένης βοήθειας.

Συνήθως όταν υπάρχει κατάσταση άγχους και κατάθλιψης, ο παθών ζητά βοήθεια και είναι σε θέση να την αποδεχτεί. Αν όμως έχει ψύχωση, ο ίδιος βρίσκεται σε άλλη πραγματικότητα και είναι πολύ δύσκολο να αποδεχτεί το πρόβλημα του, δεν ζητά και δεν αποδέχεται καμιά βοήθεια.

Εκεί λοιπόν, που η οικογένεια αντιλαμβάνεται πως υπάρχει πρόβλημα προωθεί άμεσα την αναζήτηση βοήθειας από τον Γενικό Γιατρό, ο οποίος είναι πολύ πιο κοντά από οποιονδήποτε άλλο γιατρό στον παθόντα- γνωρίζει τον ίδιο, το ιατρικό του ιστορικό και μπορεί να εκφέρει την άποψη του για την κατάσταση αυτή. Εκτός αυτού διατηρεί και κάποια σχέση εμπιστοσύνης και οι προτάσεις του θα εισακουσθούν...

Αν μετά την λήψη ιστορικού εκτιμήσει πως μπορεί ο ίδιος να παρέμβει τότε θα το κάνει, αλλιώς ο ίδιος θα παραπέμψει σε Ψυχίατρο για να αναλάβει την υπόθεση.