Η πανδημία  προκαλεί μια οξεία κρίση στις ανθρώπινες σχέσεις. 

Τα εξαρτημένα άτομα, τόσο αυτά που βρίσκονται στην χρήση, όσο και αυτά που βρίσκονται στην θεραπεία και αποκατάσταση  επηρεάζονται από την κατάσταση αυτή, είτε γιατί στερούνται την δόση τους είτε  γιατί δεν έχουν την ανάλογη θεραπευτική και ψυχολογική υποστήριξη, είτε γιατί έχουν ενταθεί τα ψυχικά προβλήματα  που συνοδεύουν την χρήση. 

Τα πιο πάνω είναι μεγάλη πρόκληση για υποτροπή , αλλά ταυτόχρονα είναι και μια ευκαιρία για αλλαγή.

Πολλά άτομα, που δεν έχουν την ευκαιρία να πάρουν την δόση τους, μπορεί να βιώσουν κάποια στερητικά συμπτώματα, που θα τους προκαλέσουν δυσφορία αλλά σίγουρα δεν θα πεθάνουν. Οι ίδιοι σαν να έχουν κάνει ένα είδος βραχείας  αποτοξίνωσης. Αν έχουν στην διάθεση τους χάπια  ηρεμιστικά ή υπνωτικά, αφού συμβουλευτούν τον γιατρό τους και τα πάρουν όχι καταχρηστικά, πιθανόν να τους εξασφαλίσουν καλό ύπνο και μπορούν περάσουν πιο ανώδυνα την περίοδο αυτή. 

Αν δυσκολευτούν όμως αντί να παραμείνουν στην χρήση μπορούν κάλλιστα να απευθυνθούν στον γιατρό τους για  να τους εξασφαλίσει λίγα φάρμακα και να μπορέσουν να περάσουν τις δύσκολες στιγμές της στέρησης. 

Ας δουν όμως την δύσκολη αυτή στιγμή, όχι σαν πρόκληση και δικαιολογία για να μπουν πιο βαθιά την χρήση αλλά σαν μια μεγάλη ευκαιρία να απελευθερωθούν από το εθισμό τους. 

Όσο δε αφορά τα άτομα που τους τρώει η πλήξη και η ανία λόγω της στέρησης της ελευθερίας τους, όλα αυτά δεν μπορούν πάλιν να είναι η δικαιολογία για έναρξη κατάχρησης αλκοόλ, χαπιών ή άλλων ουσιών.

Μια τέτοια κρίση δίνει αρκετές προφάσεις και ειδικά τα άτομα που βίωσαν στο παρελθόν εξάρτηση, σε δύσκολες στιγμές να καταφύγουν πάλιν στις ουσίες.

Η έναρξη χρήσης θα προκαλέσει πολύ περισσότερα προβλήματα και κοινωνική απομάκρυνση από ότι η καραντίνα και η στέρηση της ελευθερίας, που φέρνει ο κορονοϊός στην ζωή μας.

Αν υπάρχει τέτοια σκέψη, ή τέτοια τάση, είναι καλά στις συνθήκες της καραντίνας, αν ζητηθεί,  μπορεί να εξασφαλιστεί η στήριξη  άλλων μελών της οικογένειας. 

Τα υπόλοιπα μέλη οικογένειας μπορούν να είναι προς το παρόν οι καλύτεροι «θεραπευτές», οι οποίοι θα στηρίζουν και θα ενθαρρύνουν την προσπάθεια αυτή. 

Όσον δε αφορά τα άτομα που κάτω από την πίεση του νέου τρόπου ζωής θα καταφύγουν στο αλκοόλ, στα χάπια ή σε άλλες ουσίες θα πρέπει πολύ σοβαρά να σκεφτούν πως βάζουν τον εαυτό τους σε νέες περιπέτειες και  σε πιο αυστηρές ατομικές « καραντίνες». 

Ειδική μνεία θα πρέπει να κάνουμε για την κατάχρηση αλκοόλ., το οποίο βρίσκεται στο σπίτι και είναι κοινωνικά αποδεκτή ουσία αλλαγής της διάθεσης. Μερικοί πιθανόν να το θεωρήσουν και σαν φάρμακο, για να καταπολεμήσουν το άγχος τους και την πιθανή αϋπνία τους. 

Η χρήση αυτή του αλκοόλ, που καθόλου δεν είναι φάρμακο γίνεται για αρνητικούς σκοπούς και κρύβει κινδύνους. Μπορεί στην αρχή να βοηθήσει λίγο, αλλά λόγω της ύπαρξης ανοχής σε λίγο χρονικό διάστημα θα απαιτηθούν όλο και ψηλότερες ποσότητες, οπότε η προοπτική της εξάρτησης είναι σίγουρη. 

Στις δύσκολες στιγμές του άγχους και της κοινωνικής απομάκρυνσης μπορούμε να διευρύνουμε  τους τρόπους επικοινωνίας μας  με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας μας ή μέσω των σύγχρονων μέσων τηλεπικοινωνίας με γνωστούς , συγγενείς και φίλους. Ακόμη και με άγνωστους. 

 Να  βρούμε δηλαδή στήριξη μέσα από τις ανθρώπινες σχέσεις και όχι από  τις ουσίες.