Στην καθημερινή μας ζωή μας έρχονται δύσκολες στιγμές και γεγονότα που πρέπει να τα αντιμετωπίσουμε.
Για τα πιο πάνω πρέπει να βρεθούν λύσεις , αλλά μπορεί να μας φέρουν άγχος, εσωτερικές συγκρούσεις, αντιπαράθεση με ηθικές αρχές και αξίες, με εξωτερικές δυνάμεις που θέλουν να μας επιβάλουν κάτι που δεν επιθυμούμε να κάνουμε και να παραβιαστεί σοβαρά η ψυχική μας ισορροπία.
Ο εαυτός μας, αγωνίζεται να ελέγχει την πραγματικότητα και να αποφύγει όλες τις πιο πάνω συγκρούσεις.
Για να το πετύχει χρησιμοποιεί ορισμένους μηχανισμούς άμυνας, πρώτα για να προλάβει και να αποφύγει το άγχος και την ψυχική διαταραχή και ύστερα να μας βοηθήσει αν έχει διαταραχτεί να επανακτήσουμε την ψυχική μας ηρεμία.
Οι μηχανισμοί άμυνας αρκετές φορές παραποιούν την πραγματικότητα για να μας βοηθήσουν να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση, αφού δεν έχουμε άλλο τρόπο.
Ένας από τους χαρακτηριστικούς μηχανισμούς άμυνας είναι η «άρνηση».
Αυτός λειτουργεί με μη συνειδητό τρόπο, χωρίς την λογική ανάμειξη του ατόμου. Χαρακτηριστικό του γνώρισμα είναι η άρνηση της ύπαρξης ορισμένων στοιχείων που υπάρχουν σαν εξωτερική πραγματικότητα. Η πραγματικότητα φυσικά δεν αλλάζει με τίποτε, ούτε τα γεγονότα διαγράφονται, απλά νομίζουμε πως όλα αυτά δεν θα έχουν αντίκτυπο πάνω μας.
Για παράδειγμα όλη η οικογένεια και οι φίλοι κάποιου είναι απόλυτα πεπεισμένοι πως είναι εξαρτημένος στα ναρκωτικά, αφού έχουν κάνει και κρυφά του αναλύσεις ούρων και ήταν θετικές - και αυτός όμως αρνείται με επίμονο τρόπο την ύπαρξη τέτοιου προβλήματος.
Το ίδιο παρατηρείται και σε κάποιο που ενώ μόλις βγήκε από την εντατική, λόγω εμφράγματος στην καρδία και όμως συνεχίζει -παρόλες τις υποτροπές γιατρών συγγενών και φίλων- και καπνίζει, λέγοντας πως δεν υπάρχει πρόβλημα...
Στην ουσία όταν παρουσιαστεί μια αλήθεια, που είναι οδυνηρή και πολύ δύσκολη για διαχείριση και που δεν αντέχεται, η άρνηση κάνει την κατάσταση λιγότερο υποφερτή...
Στις περιπτώσεις αυτές ο εγκέφαλος δίνει μια παράξενη εξήγηση: « Αν δεν το παραδεχτώ, άρα το πρόβλημα δεν υπάρχει...»
Και η άρνηση συνεχίζεται.
Φυσικά επειδή οι αμυντικοί μηχανισμοί δεν βρίσκονται υπό τον συνειδητό μας έλεγχο δεν καθορίζουμε εμείς την δράση τους. Επίσης όταν αντιμετωπίζουμε όλα τα γεγονότα και καταστάσεις που δεν μπορούμε να τα αποδεχτούμε με την άρνηση, τότε βιώνουμε ένα συνεχές στρες και υπάρχει πιθανότητα να αναπτύξουμε αγχώδεις διαταραχές- κρίσεις πανικού, φοβίες, εμμονές... υστερία.
Επειδή δεν μπορούμε να κατανοήσουμε πως όλες αυτές οι πεποιθήσεις και οι στάσεις μας είναι προϊόν της άρνησης μας, δηλαδή του αμυντικού μας μηχανισμού, δεν αντιλαμβανόμαστε πως βρισκόμαστε πολύ μακριά από την πραγματικότητα που βρίσκονται οι άλλοι, πράγμα που μας εμποδίζει να έλθουμε πιο κοντά και απομακρυνόμαστε ακόμη περισσότερο, τόσο από την κοινά αποδεχτή πραγματικότητα, αλλά και από αυτούς, τις περισσότερες φορές δικούς μας ανθρώπους, που την πιστεύουν και την υποστηρίζουν...
Δυστυχώς μόνο όταν η κατάσταση ξεπεραστεί, τότε κατανοούμε πως όλη η συμπεριφορά μας ήταν μόνο άρνηση και τίποτε άλλο.
Το θέμα είναι πως συντηρώντας την άρνηση κάνουμε λανθασμένες επιλογές, που πιθανόν να έχουν σοβαρές και κάποτε ανεπανόρθωτες επιπτώσεις στην υγεία μας, στις ανθρώπινες μας σχέσεις, στα οικονομικά μας, στην πορεία μας στην ζωή και στην ίδια μας την ζωή...
Στην περίπτωση της μόλυνσης του κορονοϊού ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού εφαρμόζοντας αυτό το αμυντικό μηχανισμό της άρνησης από την αρχή έδειξε πως με δυσκολία μπορεί να αποδεχτεί την ύπαρξη του ιού, αργότερα την θανατηφόρα του δράση, ακολούθησε η άρνηση της αποδοχής του τρόπου της διάδοσης του ιού και τώρα η άρνηση πως τα εμβόλια μπορούν να αποτρέψουν όλα τα πιο πάνω που για αυτούς δεν υπάρχουν, ή υπάρχουν σε άλλη πραγματικότητα, την οποία αρνούνται να αποδεχτούν..
Λόγω της άρνησης αυτής έρχονται και οι λανθασμένες επιλογές- άρνηση να φορούμε μάσκα, να μην κάνουμε μεγάλες συναθροίσεις, να μην τηρούμε τις αποστάσεις, να μην κάνουμε τα εμβόλια και όχι μόνο, για να αποδείξουμε το σωστό της απόφασης μας για άρνηση προσπαθούμε να διαδώσουμε την δική μας άρνηση σε άλλους.
Επειδή δεν μπορούμε να το κάνουμε αντιπαραθέτοντας επιστημονικά αποδεδειγμένες μεθόδους, όπως κάνει η επίσημη ιατρική επιστήμη καταφεύγουμε στην χρησιμοποίηση όλων των πιθανών μέσων διάδοσης ψεύτικών ειδήσεων και παραπληροφόρησης, απλά και μόνο για να επιβεβαιώσουμε πως η άρνηση μας αυτή, είναι γνώρισμα πολλών δεν είναι με κανένα τρόπο προσωπική μας αδυναμία.
Πράγματι δεν είναι αδυναμία.
Είναι ένας ασυνείδητος ψυχολογικός μηχανισμός άμυνας, ο οποίος μπορεί στην αρχή να γίνει αποδεκτός, σαν μια αυθόρμητη αντίδραση σε μια απειλή από ένα δυνατό στρεσογόνο εξωτερικό παράγοντα.
Το θέμα είναι πως ο άνθρωπος διαθέτει λογική και κρίση, οπότε μπορεί σε συνθήκες ηρεμίας και σε ανάλογο χρονικό πλαίσιο να καταπολεμήσει το άγχος, τον φόβο και τις εμμονές του και με την δύναμη της σκέψης του να αντιπαραθέσει τα αρνητικά και τα θετικά λογικά αποτελέσματα της άρνησης και να βγάλει τα ανάλογα συμπεράσματα που να βασίζονται στο συνειδητό μέρος της ύπαρξης του και στο ασυνείδητο.
Με τον τρόπο αυτό μπορεί να αλλάξει τον τρόπο σκέψης του, τα πιστεύω και τις στάσεις του σε μια κατάσταση της υγείας του:
Και όταν πάθει έμφραγμα να διακόψει το κάπνισμα.
Να αποδεχτεί την ύπαρξη του καρκίνου και να ζητήσει ακόμη από τα πρώιμα του στάδια βοήθεια.
Να αποδεκτεί ένα εθισμό του στο αλκοόλ ή σε ουσίες και να μπει σε πρόγραμμα αποτοξίνωσης/απεξάρτησης ή τέλος...
Να κατανοήσει αυτό που φαίνεται από όλες τις στατιστικές και τις εμπειρίες παθόντων πως όσοι έκαναν το εμβόλιο έχουν πολύ πιο λίγες πιθανότητες να αρρωστήσουν και να πεθάνουν από τον κορονοϊό από αυτούς που δεν το έκαναν και να προχωρήσει, να πάρει απόφαση και να το κάνει...
Γιατί;
Γιατί η συνειδητή άμυνα είναι πολύ πιο αποτελεσματική από την μη συνειδητή.