Ο καθένας μας έχει τον τρόπο που επικοινωνεί με τον εαυτό του. Μερικοί μιλούν φωναχτά μερικοί σιωπηλά.. άλλοι τον βρίζουν άλλοι τον επιπλήττουν, άλλοι του μιλούν με συμπόνοια ή τον ενθαρρύνουν.
Αν χωρίσουμε το περιεχόμενο και το ύφος που μιλούμε του εαυτού μας, μπορούμε να πούμε πως υπάρχει αρνητική και θετική αντιμετώπιση του εαυτού μας...
Σε γενικές γραμμές η αρνητική αυτό-ομιλία οδηγεί σε άγχος, πιθανόν να ανακόπτει σοβαρές μας αποφάσεις, μειώνει την αυτοεκτίμηση μας και την αυτό-εικόνα μας. Φυσικά εμείς αποφασίζουμε για μας, για κανένα άλλο και κανένας άλλος δεν παίρνει απόφαση πως θα συμπεριφερθούμε του εαυτού μας εκτός από εμάς..
Τα λόγια μας,πολλές φορές έχουν παρηγορητικό χαρακτήρα για να μας βοηθήσουν να ξεπεράσουμε δυσκολίες, αλλά και γκάφες που κάναμε, γιατί είμασταν επιπόλαιοι, απότομοι, απερίσκεπτοι σε αποφάσεις και πράξεις που κάναμε.
Άλλες φορές είμαστε αμείλικτοι, μπορεί να βρίζουμε τον εαυτό μας, να τον ονομάζουμε βλάκα, ηλίθιο, καθυστερημένο, ιδίως αν έτυχε και παρόλες τις προηγούμενες αποφάσεις μας, επαναλαμβάνουμε για πολλοστή φορά τα ίδια τραγικά λάθη.
Μερικοί τον τιμωρούν με τα νεύρα που εκδηλώνουν, κτυπούν σε τοίχους, πόρτες, τζάμια και οι σωματικές ζημιές που προκαλούν δεν είναι λίγες..
Πιθανόν η αυστηρότητα να είναι η προσπάθεια μας για εσωτερική ενδυνάμωση για περισσότερη συνέπεια και για λήψη σωστών αποφάσεων.
Συνήθως, υπό κανονικές συνθήκες, η αυτομομφή είναι ένα είδος αυτοκριτικής που βοηθά στην διόρθωση του τρόπου σκέψης μας, της λήψης των αποφάσεων μας και των πράξεων μας.
Όταν όμως σε μερικούς ανθρώπους και ιδίως στις γυναίκες, υπάρχει μελαγχολικό συναίσθημα, που ξεφεύγει τα όρια του φυσιολογικού τότε η αυτομομφή γίνεται πλέον σύμπτωμα, από το οποίο το άτομο δεν μπορεί να ξεκολλήσει. Τότε μιλούμε για παθολογία, για κατάθλιψη.
Σύντομα τα αισθήματα της ενοχής και της αυτομομφής μετατρέπονται σε έμμονη ιδέα και σαν ψυχαναγκαστική πλέον σκέψη μπορεί να οδηγήσει κάποιον στην απομόνωση, την παραμέληση του εαυτού, ακόμη και στην αυτοκαταστροφή.
Εδώ είναι η ευθύνη συγγενικών και φιλικών ατόμων, να παρακολουθούν τον τρόπο σκέψης των ατόμων αυτών και αν αντιληφθούν πως τα αισθήματα ενοχής και η συνεχής αυτομομφή τα κάνουν να είναι πιο δυστυχισμένα, πρέπει να τους συμπαρασταθούν και να τα βοηθήσουν να ζητήσουν εξειδικευμένη βοήθεια από Ψυχολόγο ή Ψυχίατρο...
Κάνοντας ένα απολογισμό για τους τρόπους που αντιδρούμε απέναντι τον εαυτό μας, τονίζουμε πως πρέπει να συμπεριφερόμαστε στον εαυτό μας με συμπόνοια, κάποτε να επαναλαμβάνουμε πως δεν μπορούμε να είμαστε και τέλειοι και να δίνουμε κουράγιο πως και « αυτό θα περάσει», πως θα τα βγάλουμε πέρα και γενικά να δίνουμε πάντα ευκαιρία στον εαυτό μας να διατηρεί την αυτοπεποίθηση μας.
Αν αντιληφθούμε πως είμαστε αυστηρά επικριτικοί ας διερωτηθούμε πως θα αντιδρούσαμε αν κάποιος συγγενής ή φίλος έκανε αυτό που κάναμε εμείς, πως θα ήταν η γλώσσα μας και η στάση μας..
Υπάρχει και κάτι άλλο. Δεν μπορούμε να είμαστε συμπονετικοί στους άλλους και για μας να μην είμαστε..
Αν αντιληφθούμε λοιπόν, πως είμαστε υπερβολικά σκληροί απέναντι μας, τότε μπορούμε να αναθεωρήσουμε την στάση μας και να επαναδιατυπώσουμε και το ύφος και την ορολογία μας.
Με τον τρόπο αυτό μειώνουμε το άγχος και τον πόνο, εκφράζουμε ξεκάθαρα την αυτό-συμπόνοια μας χωρίς αυτό να σημαίνει πως προσπαθούμε να καλύψουμε τα λάθη μας, αλλά μας δίνει ενέργεια για να διατηρήσουμε τα κίνητρα μας για την ζωή και να στηρίζουμε τον εαυτό μας σε δύσκολες στιγμές..
Σε τελική ανάλυση αν δεν βοηθήσουμε εμείς τον εαυτό μας, ποιος άλλος θα μας βοηθήσει;