Από τον Μάρτη μέχρι σήμερα έχουμε αναστολή της πραγματικής ζωής.

Τώρα βιώνουμε μια άλλη ζωή που χαρακτηρίζεται από περιορισμούς και συνεχή ροή ειδήσεων για θέματα που γεννούν στρες, άγχος και ένταση  και που απειλούν την υγεία μας, την ευημερία μας και αυτή ακόμη την ζωή μας.

Επίσης νοιώθουμε  την σταδιακά αυξανόμενη μείωση της ελευθερίας μας ως προς την μετακίνηση μας και την δυνατότητα επικοινωνίας με άλλους ανθρώπους.

Ένα άλλο αίσθημα που κυριαρχεί τώρα είναι η συνεχής μείωση στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και αύξηση της δύναμης της εξουσίας, που καθορίζει το εργασιακό μας μέλλον, την ύπαρξη μας και τον τρόπο πιθανής επιβίωσης μας.

Αυτά φυσικά προέκυψαν σαν μια απόλυτη ανάγκη για να αντιμετωπισθεί η πανδημία και όλα τα πιο πάνω έγιναν και γίνονται για την αποφυγή της μόλυνσης μας, για  την σωματική μας επιβίωση και είναι φυσικό να τα αποδεχόμαστε σαν ένα αναγκαίο κακό, αλλά ταυτόχρονα όλα αυτά δημιουργούν μια νέα πραγματικότητα, που αντικαθιστά, ελπίζουμε προσωρινά, αυτή που ξέραμε και ζούσαμε προηγουμένως.

Είναι για αυτό που μιλούμε στον τίτλο μας με την αισιόδοξη λέξη « αναστολή» με την ελπίδα πως με την εφαρμογή του γενικού εμβολιασμού για την απόκτηση αντισωμάτων ενάντια στον ιό και την αποτελεσματική θεραπευτική αντιμετώπιση του με νέα καινοτόμα φάρμακα σύντομα θα επανέλθουμε εκεί που μας βρήκε η επιδημία.

Είναι ευχή πάντως να μην περάσουμε στην «αλλαγή» της πραγματικότητας, για την οποία καθόλου δεν είμαστε προετοιμασμένοι.

Για να γίνει αποδεκτή αυτή η νέα κατάσταση πραγμάτων πρέπει να βρούμε τρόπους προσαρμογής, που να μας κρατήσουν δημιουργικούς και  δυνατούς ψυχικά για να αντιμετωπίσουμε τις δύσκολες στιγμές.

Είναι φυσικό να μην περιμένουμε από όλους να έχουν τις ίδιες ικανότητες, αλλά σαν κοινωνικά όντα που είμαστε, για να νοιώθουμε καλά πρέπει πρώτα να ενισχύσουμε τις δικές μας δυνάμεις και μετά να τις προσφέρουμε και σε όσους είναι δίπλα μας.

Αυτό είναι απαραίτητο γιατί σε λίγο αν μείνουμε μόνο εμείς σε καλή κατάσταση δεν θα έχουμε με ποιόν να επικοινωνήσουμε και να συναλλαγούμε επαγγελματικά, οικονομικά, φιλικά και γενικά κοινωνικά.

Για να γίνει αυτό κατορθωτό χρειάζεται δυνατή θέληση και ικανότητα αυτογνωσίας, που θα μας επιτρέψει να καταλάβουμε τις δυνάμεις μας, ειδικά να εκτιμήσουμε το άγχος και τους φόβους μας, γιατί αν υπάρχουν πρέπει να τα καταπολεμήσουμε για να είμαστε έτοιμοι να προσαρμοστούμε σε όλους τους εξωτερικούς παράγοντες, που είναι αδυσώπητοι στις νέες αυτές καταστάσεις.

Αφού λοιπόν τα βρούμε με τον εαυτό μας, συνεχίζουμε με τα μέσα της σύγχρονης επικοινωνίας τις συχνές επαφές με φίλους, συγγενείς και γνωστούς και με τον τρόπο αυτό διατηρούμε και επιβεβαιώνουμε την κοινωνικότητα μας και δίνουμε και παίρνουμε δύναμη, που μας λέει πως υπάρχουμε. 

Ακόμη εκεί που είναι δυνατόν περνούμε σε εξ’αποστάσεως εργασία την επιδιώκουμε και την εφαρμόζουμε. Από την μια ασφάλεια και από την άλλη συνέχιση της εργασίας, που εξασφαλίζει σε εμάς τα προς το ζην και  αποτελεί πράξη προσφοράς των αγαθών μας, υπηρεσιών ή προϊόντων προς το κοινωνικό σύνολο.

Η ικανοποίηση μας από την εκπλήρωση μιας τέτοιας πρωτοβουλίας είναι πολύ μεγάλη.

Εκεί όπου υπάρχει δυνατότητα αναζητούμε, μέσα στις υπάρχουσες συνθήκες, να βρούμε απασχολήσεις που πιθανόν πριν να μας φαίνονταν ανιαρές ή άχρηστες, όπως για παράδειγμα η επιδιόρθωση πραγμάτων μέσα στο σπίτι, η ανάγνωση βιβλίων, η ζωγραφική, η συγγραφή ακόμη κάποιων σκέψεων ή αναμνήσεων. Η χρήση επίσης του διαδικτύου για επίσης δημιουργικούς λόγους, αλλά και για διασκέδαση μπορεί να συμβάλει αρκετά.

 Όλα αυτά, στην νέα  κατάσταση που ζούμε, μπορεί να δώσουν ελπίδα για ουσιαστική υγιή απασχόληση που βοηθά ο χρόνος μας να γεμίσει με γεγονότα που θα κάνουν τις μέρες μας πιο ενδιαφέρουσες και θα μας αφήσει πολύ θετικές αναμνήσεις. Επίσης σε αυτό μπορεί να συμβάλει και η ανάπτυξη κάποιου χόμπυ, είτε γιατί το κάναμε πριν, είτε τώρα το εισάγουμε στην ζωή μας.

Το θέμα είναι να καταπολεμηθεί η ανία που φέρνει η καθημερινή ρουτίνα.

Αν σκεφθούμε κάθε φορά που στο παρελθόν απουσιάζαμε από το σπίτι για λίγες μέρες, στην επιστροφή πάντα είχαμε την εντύπωση πως εκεί που ήμασταν δεν ήταν για τόσο σύντομο πραγματικό χρονικό διάστημα, αλλά για πολύ περισσότερο.

Αυτή η εικόνα δημιουργείται στον εγκέφαλο μας γιατί η αλλαγή της ρουτίνας, οι νέες εμπειρίες και τα νέα γεγονότα που έσπασαν τη καθημερινή μας ρουτίνα γέμισαν το μωσαϊκό του χρόνου μας με νέα και διαφορετικά πράγματα, με άλλα χρώματα με διαφορετικό σχήμα..

Για αυτό επιστρέφουμε και πιο ξεκούραστοι, ακόμη και αυτή η κούραση αν υπάρχει, είναι πιο ευχάριστη και περνά πιο εύκολα.

Νοιώθουμε πως περάσαμε καλά, γιατί ο χρόνος μας ήταν γεμάτος με νέα και ποικίλα συναισθήματα.

Αυτός πρέπει να είναι ο στόχος μας στις συνθήκες της κοινωνικής απομόνωσης.

Δύσκολος μεν αλλά με λίγη θέληση εύκολα πραγματοποιήσιμος...