Η κατανόηση του
προβλήματος του εθισμού είναι το πρώτο
και αποφασιστικό βήμα στην επίλυση του προβλήματος. Και αυτό είναι λογικό. Αν
δεν αναγνωρίσουμε και αποδεχτούμε το πρόβλημα μας, για ποιο πρόβλημα θα μιλούμε
και ποιο πρόβλημα θα λύσουμε.
Παρόλο που δημόσια ενώπιον συγγενών, φίλων και συνεργατών αρνούμαστε επίμονα την ύπαρξη του προβλήματος και βρίσκουμε διάφορα επιχειρήματα για να αντιπαραβάλουμε στα δικά τους, υπάρχουν στιγμές αποκλειστικά δικές μας, κάποιες στιγμές που μιλούμε με τον εαυτό μας, όπου και δεχόμαστε την ύπαρξη του προβλήματος και όχι μόνο, αλλά βρίζουμε τον εαυτό μας και καταριόμαστε την στιγμή που μπήκαμε στην χρήση και εξάρτηση.
Είναι αρκετό σε
τέτοιες στιγμές ειλικρίνειας με τον εαυτό μας να πάρουμε μια σημείωση, και μια υπόσχεση προς τον εαυτό μας.
Αυτή μπορούμε να την γράψουμε στο τηλέφωνο μας, σε ένα κομμάτι χαρτί, στον τοίχο άμα τύχει, γιατί ύστερα από λίγο όταν η στέρηση μας κτυπήσει στον εγκέφαλο θα τα ξεχάσουμε όλα πάλι, όπως εκατοντάδες ή και χιλιάδες άλλες φορές μέχρι τώρα και θα συνεχίσουμε την παλιά καταστροφική μας συνήθεια.
Τι θα πετύχουμε
μ' αυτό;
Ο ΚΑΛΟΣ ΚΑΙ Ο ΚΑΚΟΣ ΜΑΣ ΕΑΥΤΟΣ
Αρχίζουμε να συζητούμε με τον καλό μας εαυτό τα κακά που μας κάνει ο κακός μας εαυτός.
Αρχίζουμε να
αποκτούμε κριτική στάση απέναντι στην καταστροφική μας συμπεριφορά και κάνουμε
το πρώτο βήμα, χωρίς την παρέμβαση κανενός, χωρίς τις συμβουλές που μας
γεμίζουν ενοχές και μας οδηγούν στην άμυνα, να προχωρήσουμε στο δεύτερο βήμα.
Να αναγνωρίσουμε πως έχουμε ένα πρόβλημα που θέλει λύση, να το αποδεχτούμε και
να 
προχωρήσουμε σε πρακτικούς τρόπους να το επιλύσουμε.
Αν νοιώθουμε πως
αυτό έγινε τότε μπορούμε να κοινοποιήσουμε την απόφαση μας σε ανθρώπους που
θεωρούμε πως θα χαρούν όταν τους το αναφέρουμε, νοιώθουμε πως μας αγαπούν και
πως η μη εκτέλεση της υπόσχεσης μας θα μας εκθέσει στα μάτια τους.
Αναζητούμε
δηλαδή ηθικό και κοινωνικό στήριγμα για να τηρήσουμε την υπόσχεση μας.
Αν μας είναι δύσκολο να του πούμε με λόγια γιατί ντρεπόμαστε να δούμε κάποιο στα μάτια, ας το γράψουμε ως μήνυμα στο τηλέφωνο στο ιντερνετ, ως επιστολή.
Τα πιο κάτω είναι βασικά σημεία που πρέπει
να ξέρουμε:
Σημασία έχει να
είναι γραπτό, που θα το δούμε ξανά, ή θα μας το δείξουν.
Γραπτό γιατί τα λόγια πετούν...
Γνωρίζουμε πως
αρκετές φορές διαψευσθήκαμε στους αγαπημένους μας.
Αυτό όμως δεν μπορεί να είναι η ευκαιρία και η δικαιολογία για να συνεχίσουμε.
Για μας αξίζει η προσπάθεια.
Ο αγώνας δεν είναι
εύκολος.
Μόνοι μας δεν
μπορούμε. Χρειαζόμαστε συμμάχους.
ΣΥΜΜΑΧΟΙ
Συμμάχους για να πάρουμε αποφάσεις.
Συμμάχους για να νοιώθουμε άβολα αν δεν τις πραγματοποιήσουμε.
Συμμάχους για να μας στηρίζουν όταν ξεκινούμε την δράση της απεξάρτησης.
Συμμάχους για να
μας ενθαρρύνουν αν πάλιν αποτύχουμε.
Συμμάχους για να
μας επιβραβεύσουν για τις επιτυχίες μας.
Συμμάχους να χαίρονται μαζί μας για οποιαδήποτε νέα μέρα είμαστε και συνεχίζουμε να είμαστε μακριά από την εθιστική μας συμπεριφορά.
Αν κατανοήσουμε
τα πιο πάνω προχωράμε και η απελευθέρωση από τον εθισμό είναι μπροστά μας.
ΑΝΤΑΛΛΑΓΗ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ
Η αναζήτηση
στήριξης και συμμάχων, εκεί όπου το επίπεδο της σχέσης το επιτρέπει μπορεί να
επιτευχθεί με την ανταλλαγή συναισθημάτων με αγαπημένα και φιλικά μας άτομα.
Είναι πολύ
πιθανόν αρκετοί από αυτούς να μην κατανοούν τι βιώνουμε, πόσο οδυνηρά
δεχόμαστε τον εθισμό μας και τα πολλά ψυχολογικά, οικονομικά, οικογενειακά και κοινωνικά προβλήματα που έρχονται σαν επακόλουθο της εθιστικής μας συμπεριφοράς.
Μόνο εμείς το
ξέρουμε. Μόνο εμείς το βιώνουμε και υποφέρουμε.
Ο κόσμος που
είναι μακριά από τις εξαρτήσεις δεν κατανοεί καθόλου το πρόβλημα αυτό. Αρκετοί πιστεύουν πως είναι αρκετό να μας παραθέσουν δύο τρία στερεότυπα επιχειρήματα: «Αυτό που κάνεις θα καταστρέψεις την υγεία σου». « Θα καταστρέψεις την ζωή σου» « Είσαι μεγάλος, πάρε μια απόφαση» και άλλα παρόμοια θα μας φέρουν σε λογική και θα πούμε όχι σε όλα αυτά που κάνουμε από χρόνια.
Δεν καταλαβαίνουν πως δεν είναι θέμα λογικής.
Την λογική την
έχουμε. Είμαστε όμως εξαρτημένοι σε μια ουσία και σε μια συμπεριφορά από την
οποία δεν μπορούμε να γλυτώσουμε γιατί μας διαστρεβλώνει την λογική σκέψη. Τώρα
αποκτούμε δύναμη για να απελευθερωθούμε από κάτι που μας αιχμαλώτισε και χρειάζεται μεγάλη θέληση, αλλά και βοήθεια για να το καταφέρουμε.
Νομίζουν πως ζούμε σε κόσμους ευτυχίας. Δεν
ξέρουν πως με την χρήση προσπαθούμε να αποκοιμίσουμε την δυστυχία και τον πόνο
μας για να μην βλέπουμε την κατάντια μας...
Ας βρούμε λοιπόν
το θάρρος να μιλήσουμε αυτές τις πραγματικότητες, να εκφράσουμε τα συναισθήματα
μας, την κριτική που κάνουμε στον εαυτό μας, τα συμπεράσματα μας, την
αποφασιστικότητα να αλλάξουμε. Ας δηλώσουμε ξεκάθαρα πως κατανοήσαμε και
αποδεχτήκαμε το πρόβλημα και κάνουμε τα πρώτα βήματα γιαυτό.
Ας ζητήσουμε
κατανόηση και θα βρούμε στήριξη.
Ας δηλώσουμε πως
είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε τους αγαπημένους μας ως υποκείμενα και όχι σαν
άψυχα αντικείμενα- όπως τους συμπεριφερόμαστε μέχρι σήμερα και θα πάρουμε αγάπη.
Στον αγώνα μας
θα αποκτήσουμε συμμάχους.
Για να πάμε στο
επόμενο βήμα που είναι η ανάληψη δράσης.
ΕΘΙΣΜΟΣ - ΘΕΡΑΠΕΙΑ
ΑΝΑΛΗΨΗ ΔΡΑΣΗΣ
Το επόμενο βήμα
είναι η ανάληψη δράσης για επίλυση του προβλήματος μας.
Για να πετύχει η
προσπάθεια μας χρειάζεται προγραμματισμό και συνέπεια.
Πρώτα, αφού
δηλώσαμε σε όλους που μπορούν να μας συμπαρασταθούν την απόφαση μας και
δεσμευτήκαμε με λόγους τιμής και υποσχέσεις για εκτέλεση της απόφασης μας,
κάνουμε μια εκτίμηση της κατάστασης μας.
Πρώτα
υποβάλλουμε το ερώτημα στον εαυτό μας αν μπορούμε από μόνοι μας αλλάξουμε την
εθιστική μας συμπεριφορά ή όχι.
Πάντα λαμβάνουμε
υπόψη τις προηγούμενες εμπειρίες.
Εάν όλες μας οι
προηγούμενες προσπάθειες που κάναμε μόνοι μας έχουν αποτύχει, τότε δεν μπορούμε
να επιμένουμε. Το πιο σίγουρο είναι πως και αυτή την φορά ούτε εμείς θα τα
καταφέρουμε, ούτε οι σύμμαχοι μας θα μας πιστέψουν και είναι πιθανό να τους
χάσουμε γιατί θα θεωρήσουν πως είναι μια νέα σειρά από τις θεατρικές παραστάσεις που κουράστηκαν να παρακολουθούν να τις ανεβάζουμε για χρόνια ανεπιτυχώς.
Αρα λοιπόν
προχωρούμε στο δεύτερο ερώτημα.
Αν ο εθισμός μας
χρειάζεται σωματικής αποτοξίνωσης ή όχι.
Όταν το
απαντήσουμε και αυτό προχωρούμε στο επόμενο ερώτημα:
Μπορούμε άραγε
από μόνοι μας να κάνουμε αυτή την προσπάθεια.
Μήπως την κάναμε
ξανά και αποτύχαμε;
Πριν πάρουμε την
απόφαση μας ας γράψουμε όμως κάπου την νέα μας υπόσχεση:
ΑΝ ΔΕΝ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΩ ΜΟΝΟΣ ΣΕ ΜΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΘΑ
ΠΑΡΩ ΑΛΛΑ ΜΕΤΡΑ - ΘΑ ΑΠΕΥΘΥΝΘΩ ΣΕ ΚΕΝΤΡΟ ΒΟΗΘΕΙΑΣ Ή ΣΕ
ΕΙΔΙΚΟΥΣ
Την γράφουμε με
μεγάλα γράμματα και την κολλούμε δίπλα στον καθρέπτη της τουαλέτας για να την
βλέπουμε κάθε μέρα.
Αν είμαστε
σίγουροι πως θα τα καταφέρουμε μόνοι μας, ας προχωρήσουμε.
Αν όχι
διαβάζουμε ξανά την υπόσχεση μας και την εκτελούμε.
Αν αποφασίσουμε να κοροϊδέψουμε ξανά τον εαυτό μας, τότε συνειδητά δεν εφαρμόζουμε την υπόσχεση μας.
Δικαιολογίες θα
βρούμε πολλές και συνεχίζουμε την χρήση μέχρι πάλιν να ωριμάσουν οι συνθήκες-
προσωπικές ή του περιβάλλοντος και προχωρούμε στην επόμενη προσπάθεια.
Μέχρι τότε θα
αφήσουμε όμως αρκετές άδειες άσπρες σελίδες στο βιβλίο της ιστορίας της ζωής
μας.
Αυτογνωσία και
λήψη απόφασης.
Εδώ αρχίζει το
ταξίδι της σωτηρίας μας...
Η απόφαση ανήκει
αποκλειστικά σε μας. Σε κανένα άλλο...