Είναι γνωστό πως η άρνηση είναι ασυνείδητος μηχανισμός άμυνας που επιλέγει ο εγκέφαλος μας για να μας μειώσει το στρες από ένα συναίσθημα ή γεγονός.

Για αρκετό χρονικό διάστημα το άτομο αρνείται να δεχτεί την πραγματικότητα, με την λογική κατά τα άλλα σκέψη πως «αφού δεν την αποδέχομαι , άρα δεν υφίσταται..»

Αυτό όμως είναι μια φτιαχτή άρνηση της πραγματικότητας και βοηθά το άτομο να αποφύγει το σοκ, να μειώσει το στρες ή να νοιώθει καλά, αλλά σε ένα προσωπικό επίπεδο και για λίγο χρονικό διάστημα γιατί η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική από αυτή που η άρνηση μας ωθεί να βιώνουμε..

Όταν μετά από την πάροδο χρόνου δούμε με πολύ λογικό τρόπο πώς αντιδρούν οι άλλοι άνθρωποι που έχουν αντιληφθεί με διαφορετικό τρόπο την πραγματικότητα, πιθανόν η άρνηση μας να μην είναι το καλύτερο που έχουμε σαν όπλο για να την αντιμετωπίσουμε..

Ζούμε στην εποχή του μεταμοντέρνου τρόπου ζωής και σκέψης, όπου η εμπειρία καθοδηγεί τον άνθρωπο... δηλαδή περάσαμε από την μοντέρνα , όπου ήταν η σκέψη, η ιδεολογία και η πειθώ που καθοδηγούσαν τον άνθρωπο και τώρα ζούμε στην εποχή της « εμπειρίας» της συμμετοχής δηλαδή των αισθήσεων μέσα από την κατανάλωση και την απόλαυση.

Το πρόβλημα των εθισμών είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά της μεταμοντέρνας εποχής που ζούμε διότι μέσα από την απόλαυση αποκτάται η « εμπειρία»...

Τώρα εκτός από τους εθισμούς στις ουσίες έχουμε και εθισμό στις συμπεριφορές- τζόγος, ηλεκτρονικά παιγνίδια, ιντερνέτ, κινητό τηλέφωνο..

Εμπειρίες και κατανάλωση παντού...

Είναι για αυτό που γίνεται σε όλα τα επίπεδα προσπάθεια, χάριν της απόλαυσης να προωθηθούν πρακτικές καταναλωτισμού. Είναι επίσης για αυτό που βρίσκουμε πολύ πιο συχνά πλέον στις διαφημίσεις την λέξη «εμπειρία». Ακόμη και το ψώνισμα των απαραιτήτων για την ζωή μας προϊόντων από το σουπερμάρκετ για την διαφήμιση είναι «εμπειρία» και το γράφουμε στα μεγάλα έγχρωμα και ηλεκτρονικά πανό παντού, στους υπεραστικούς δρόμους και στις πλατείες και δρόμους στις πόλεις, όπως και στα ΜΜΕ, και στο ιντερνέτ. Αυτό υπάρχει και στα αγγλικά και δίνει άλλη αίγλη στην διαφημιστική είδηση για αυτό και το λέμε με αρκετό στόμφο στο τέλος των ραδιοφωνικών διαφημίσεων : “an excellent experience”...

Ένα άλλο στοιχείο της μεταμοντέρνας εποχής είναι ο ατομικισμός Αυτό είναι η υπερβολική ενασχόληση μας με τον εαυτό μας που δημιουργεί μια στάση απέναντι στην ζωή, όπου αποκλείονται οι άλλοι άνθρωποι, δηλαδή αδιαφορούμε από την ύπαρξη τους, τα προβλήματα τους και τα συναισθήματα τους.

Το χαρακτηριστικό του ατομικισμού είναι η κυριαρχία του ατομικού συμφέροντος έναντι του γενικού, του κοινωνικού καλού.

ΑΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟΣ

Έχοντας υπόψη τα πιο πάνω, βλέπουμε πως η κρίση που έφερε ο κορονοϊός, η κοινωνική απομόνωση, η αναζήτηση θετικών αισθημάτων μέσα από την μοναξιά και τον φόβο που μας έφερε η πανδημία, βρήκαμε πως προωθήθηκε χωρίς πολλή δυσκολία ο ατομικισμός. Αυτό πετυχαίνεται εύκολα μέσα από την απόλαυση, την εξασφάλιση υλικών αγαθών, που είναι αισθητά από τις αισθήσεις μας και μπορούν εύκολα να μας αλλάξουν την διάθεση.

Η ανάπτυξη της τεχνολογίας και ο εύκολος τρόπος πρόσβασης, μέσω του διαδικτύου, τόσο στην αναζήτηση προϊόντων, είδη ένδυσης και προσωπικής χρήσης, φαγώσιμων και πόσιμων ειδών, όσο και στην παραγγελία και γρήγορη και άμεση εξασφάλιση τους ευκολύνουν την προώθηση της ικανοποίησης της ατομικότητας μας.

Αφού λοιπόν φτιάξαμε ένα σύγχρονο άνθρωπο, όπου το προσωπικό του συμφέρον υπερισχύει του κοινωνικού, με τον ίδιο τρόπο θα αντιμετωπίσει και τα κοινωνικά φαινόμενα που γίνονται γύρω του...

Μελετώντας το φαινόμενο της άρνησης του εμβολιασμού, ανάμεσα στις πολλές άλλες αιτίες και παράγοντες που υπάρχουν και που ωθούν κάποιο, δύο χρόνια σχεδόν μετά την εμφάνιση και την ανάπτυξη του προβλήματος της μόλυνσης του κορονοϊού, να αρνείται την ύπαρξη του προβλήματος να παραμένει στις ίδιες αναλλοίωτες απόψεις και πιστεύω, μια από αυτές τις αιτίες είναι και αυτή του ατομικισμού.

Δηλαδή με την στάση μας και με τις πράξεις μας κυριαρχεί το ατομικό συμφέρον και χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε λειτουργεί εις βάρος του γενικού καλού..

Στην ερώτηση γιατί κάποιος δεν εμβολιάζεται προβάλλονται πάρα πολλές αιτίες και δικαιολογίες. Ακούστηκαν και ιστορίες συνωμοσιολογίας, μύθοι για τσιπ, επίδραση του 5G και πολλά άλλα.

Το κυριότερο όμως αφορά την έλλειψη ευθύνης προς τους άλλους που είναι γύρω τους.

Πιο κάτω παραθέτουμε τις πιο συχνές δικαιολογίες που κυκλοφορούν ανάμεσα στους αρνητές του εμβολίου:

• Πάντοτε ήμουν ενάντια στα εμβόλια
• Φοβούμαι τις παρενέργειες
• Κάποιοι το έκαναν και πέθαναν..
• Η ζωή είναι δική μου και δεν δέχομαι επιβουλές από κανένα..
• Η ζωή είναι δική μου. Αν είναι να έλθει ο θάνατος να έλθει...
• Εγώ, αποκλείεται...
• Φοβούμαι την βελόνα..
• Δεν πιστεύω στην εξουσία...
• Ο εμβολιασμός επηρεάζει την γονιμότητα...
• Θα έλθουν επιπτώσεις αργότερα
• Όσοι κάνουν εμβόλιο θα πεθάνουν σε δέκα χρόνια...
• Περιμένω να δω τι γίνεται με τους άλλους και μετά...
• Και να εμβολιαστώ μπορεί πάλι να ασθενήσω, άρα δεν υπάρχει λόγος να το κάνω...
• Εγώ θα περιμένω το φάρμακο..
• Με την βία δεν θα κάνω τίποτε...
• Το εμβόλιο δεν δοκιμάστηκε αρκετά... Δεν θα γίνω πειραματόζωο..
• Έχω χρόνιο νόσημα και μένω ανεμβολίαστος

Αν αναλύσουμε τις πιο πάνω πιο κοινές δηλώσεις δικαιολογίες μπορούμε να τις κατατάξουμε στις ακόλουθες υποομάδες:

• Εκδήλωση προκατάληψης και φόβου προς το εμβόλιο και την βελόνα
• Έλλειψη εμπιστοσύνης και απόρριψη της εξουσίας
• Δημιουργία αρνητικής στάσης λόγω μη καλής πληροφόρησης και ενημέρωσης..
• Αντένδειξη λόγω ύπαρξης άλλων νοσημάτων
• Έκφραση ατομικισμού...

Αν δεχτούμε πως οι προκαταλήψεις και οι φόβοι είναι ανθρώπινοι και πιθανόν με λίγη ενημέρωση και ψυχολογική στήριξη του ατόμου που τις εκφράζει, μπορεί να επέλθει κάποια αλλαγή.

Το θέμα της έλλειψης εμπιστοσύνης προς την εξουσία είναι μια σαφής τοποθέτηση και έπαιξε ρόλο ανά το παγκόσμιο στην αποδοχή των προτροπών ή όχι της ηγεσίας. Σε χώρες όπου τα ποσοστά της διαφθοράς είναι χαμηλά και ο κόσμος πιστεύει στην εξουσία και στη δικαιοσύνη, στην Νορβηγία, Ισλανδία, Νέα Ζηλανδία και αλλού από την αρχή συμμορφώθηκαν στις νουθεσίες των κυβερνήσεων τους και έχουν τα πιο χαμηλά ποσοστά νοσηρότητας και θνησιμότητας...

Η μη καλή και έγκυρη πληροφόρηση και η εσκεμμένη παραπληροφόρηση έπαιξαν σοβαρό ρόλο για την δημιουργία αρνητικής στάσης απέναντι σ φαινόμενο καταρχάς και αργότερα απέναντι στο εμβόλιο και πιθανόν να χρειαστεί αρκετή δουλειά ανάμεσα σαυτούς που πίστεψαν σε κάτι που δεν είναι επιστημονικό να αλλάξουν την γνώμη τους...

Η ύπαρξη άλλων νοσημάτων ως αντένδειξης της λήψης εμβολίου είναι καθαρά ιατρικό θέμα, όπου, αν πράγματι υπάρχει κάτι τέτοιο- γιατί κάποτε προβάλλεται ως δικαιολογία, χωρίς την ανάλογη ιατρική υποστήριξη της άποψης- τότε δεν μπορεί καν να συζητηθεί..

Και αν για όλες τις προηγούμενες δικαιολογίες υπάρχει πάντα και κάποιος εξωτερικός παράγοντας, για το θέμα άρνησης λόγω του ατομικισμού η ευθύνη είναι αποκλειστικά 100% στο ίδιο το άτομο, στην προσωπικότητα του, τον τρόπο που σκέφτεται, την ηθική του, στο εγώ του.

Στο θέμα δε του εμβολιασμού είναι σίγουρο πως η άρνηση του ενός ατόμου να εμβολιαστεί δεν το αφορά μόνο αυτό. Αν για παράδειγμα οι επιπτώσεις ήταν και παρέμειναν μέχρι το τέλος σαν άκρως προσωπικές θα μπορούσαμε κατά κάποιο τρόπο να το δεχτούμε, αλλά ο ανεμβολίαστος μπορεί να μεταφέρει τον ιό σε άλλους ανθρώπους, όπου μερικοί από αυτούς μπορούν να μην ασθενήσουν αλλά και μερικοί μπορούν να ασθενήσουν και από αυτούς μερικοί και να πεθάνουν...

Αλλά και αυτό που είπαμε πιο πάνω πως μπορούμε να το δεχτούμε πως δήθεν αφορά το καθένα, πως είναι προσωπική ευθύνη- και αυτό δεν ισχύει- γιατί αν κάποιος ασθενήσει λόγω της άρνησης του να συμμορφωθεί με τις οδηγίες του κράτους και του παραδείγματος της πλειοψηφίας τα έξοδα της νοσηλείας του θα τα επωμισθεί το κοινωνικό σύνολο και η απουσία του από την εργασία έχει επίπτωση στην οικονομία του κράτους, αλλά και σε περίπτωση θανάτου ποιος τελικά θα φροντίσει την οικογένεια του; Πάλι τα λεφτά του κοινωνικού συνόλου σε είδος βοήθειας του Γραφείου Ευημερίας, των Τριών Έψιλον, των Κοινωνικών Ασφαλίσεων κλπ..

Άρα ο ατομικισμός στην περίπτωση αυτή ισοπεδώνει την ηθική, γιατί με αρκετά εγωιστικό τρόπο προωθεί την αδιαφορία προς τον διπλανό και δημιουργούνται προϋποθέσεις της διάδοσης αρνητικών συναισθημάτων αναλγησίας, μίσους και κακίας.

Τουναντίον σε τέτοιες δύσκολες στιγμές πρέπει να υπερέχει το αίσθημα της κοινωνικής ευθύνης , το κοινωνικό όφελος και το κέρδος των πολλών.

Ο καθένας μας έχει μικρό ή μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την προσωπική του υγεία και ευημερία, αλλά και για την δημόσια υγεία.

Μέσα από την θεωρία του ατομικισμού δεν μπορεί να υπάρχει και να λειτουργεί κανένα κοινωνικό όργανο- οργάνωση, σχολείο, δήμος, κοινότητα ή κράτος.

Στην περίπτωση δε του κορονοϊού το ξεχωριστό άτομο μπορεί μέσα από την αδιαφορία του και την αυταπάτη πως το πιο σπουδαίο πράγμα σε όλη την κοινωνία είναι ο εαυτός του να οδηγήσει τα πράγματα στο χάος και στην χρονιοποίηση της μόλυνσης και μηδενισμό τόσο του συνόλου, όσο και του ξεχωριστού ατόμου..

Πρέπει λοιπόν να εγκαταλείψουμε το «εγώ» και να αντικρύσουμε το θέμα από την άποψη του «εμείς»...

Άρα λοιπόν εμβόλιο τώρα.

Για το καλό όλων...