Το Αλτσχάιμερ είναι ένα είδος άνοιας. Με την αύξηση του προσδόκιμου έτους ζωής σε όλες τις χώρες και στην δική μας, η εμφάνιση της νόσου έγινε πολύ πιο συχνή.

Αυτή τη στιγμή οι διεθνείς στατιστικές δείχνουν πως 1% από τα άτομα που πέρασαν το 65-ο έτος της ηλικίας τους θα παρουσιάσουν την νόσο. Υπάρχουν όμως και άτομα που πριν τα 65 τους παρουσιάζουν τέτοια κατάσταση.

Είναι γνωστό πως η νόσος προκαλεί εκφυλισμό των κυττάρων του εγκεφάλου και οι βλάβες που προκαλούνται είναι μόνιμες και μη ανατρέψιμες.

Η εμφάνιση όμως κάποιων συμπτωμάτων της άνοιας εάν γίνουν έγκαιρα αντιληπτά και τύχουν θεραπείας, μπορεί να είναι θεραπεύσιμα ή τουλάχιστον να ευκολύνουν τόσο του ατόμου που τα παρουσιάζει όσο και την ζωή στην οικογένεια του.

Η απώλεια μνήμης για πρόσφατα γεγονότα και η αλλαγή προσωπικότητας είναι μερικά από τα πρώτα συμπτώματα που οι συγγενείς και φίλοι μπορούν να τα αντιληφθούν και να κινητοποιηθούν για αναζήτηση βοήθειας.

Μερικά επίσης, από τα πρώτα συμπτώματα, που κάνουν εντύπωση στο άμεσο περιβάλλον του πάσχοντα είναι η δυσκολία, όπως είπαμε πιο πάνω, στην απομνημόνευση πρόσφατων, αλλά και νέων πληροφοριών, η δυσκολία προσανατολισμού στον χώρο, δηλαδή, χάνεται εύκολα και δυσκολεύεται να επιστρέψει στο σπίτι, αποπροσανατολισμού στον χρόνο, δηλαδή, δυσκολεύεται να καθορίσει ποια ημέρα, ποιο μήνα ή ποια εποχή έχουμε, ή ο προσανατολισμός σε πρόσωπα, δηλαδή να μην μπορεί να αναγνωρίσει γνωστά του άτομα, ακόμη και τα παιδιά και τα εγγόνια του.

Επίσης σε αυτό το στάδιο μπορεί να διαπιστωθεί αλλαγή στην διάθεση και στην προσωπικότητα, δηλαδή εκεί που ήταν ένα ευχάριστο άτομο, παρουσιάζεται χωρίς διάθεση για κουβέντες, αποσύρεται με το πρόσχημα της κούρασης, εκνευρίζεται και πειράζεται χωρίς λόγο και οι δικοί του αντιλαμβάνονται πως έχουν να κάνουν πλέον με ένα διαφορετικό άνθρωπο.

Μια άλλη κατάσταση που δημιουργεί αυξημένο άγχος τόσο στον πάσχοντα,αλλά και στους γύρω του, είναι η διαπίστωση πως το άτομο δεν είναι σε θέση να οργανωθεί και να λύσει απλά προβλήματα της καθημερινότητας.

Επίσης διαπιστώνονται δυσκολίες στην επικοινωνία, γραπτή ή προφορική, να μην μιλήσουμε και τη δυσκολία χρήσης του τηλεφώνου.

Τα πιο πάνω πρώτα αυτά συμπτώματα και πολλά άλλα που δυστυχώς έρχονται στην συνέχεια μπορούν να παρουσιαστούν ένα- ένα ή σε συνδυασμό. Είναι για αυτό που χρειάζεται στενή παρακολούθηση για να είμαστε σίγουροι, πως κάτι σοβαρό πλέον υπάρχει και να αναζητήσουμε βοήθεια.

Μπορεί το αγαπημένο μας πρόσωπο, σε αυτό το στάδιο, να νοιώθει πως κάτι δεν πάει καλά μαζί του ή μαζί με τους άλλους, αλλά ουδέποτε θα δεχτεί πως η αιτία είναι δική του.

Αυτό το πρώτο βήμα θέλει αρκετή προσοχή για να μη κάνουμε τα πράγματα πολύ πιο δύσκολα. Από την αρχή πρέπει να κατανοήσουμε πως το άτομο που έχει το πρόβλημα ζει στην δική του πραγματικότητα και δεν κατανοεί αυτά που εμείς βλέπουμε και διαπιστώνουμε.

Είναι για αυτό που δεν συζητούμε οτιδήποτε μας φαίνεται παράλογο στις απόψεις του πάσχοντα.

Τις δεχόμαστε - και ακόμη συμμετέχουμε θεωρητικά στην επίλυση προβλημάτων - με τον τρόπο που ο ίδιος θα ήθελε. Δηλαδή αν επιμένει πως πρέπει να φέρουμε αστυνομία για τα πράγματα που νομίζει «πως του κλέβουν», αυτό που θα κάνουμε εμείς είναι να μην προσπαθήσουμε να πείσουμε πως αυτό δεν συμβαίνει αλλά να συμφωνούμε μαζί του και να του δίνουμε την εντύπωση πως τον καταλαβαίνουμε και εργαζόμαστε μαζί του για να νοιώθει ασφαλής..

Ιδιαίτερη προσοχή χρειάζεται για την πρώτη κάθοδο για διάγνωση και βοήθεια, η οποία είναι επιθυμητό σαν αρχή να γίνει στον Προσωπικό του Γιατρό ή σε Γιατρό που νοιώθει καλά και τον εμπιστεύεται.

Εκεί, αν γίνει διάγνωση για ύπαρξη άνοιας, ανάλογα με την περίπτωση και στο στάδιο της πάθησης, δεν την αναφέρουμε ή δεν την σχολιάζουμε στον παθόντα με τον τρόπο που κάνουμε σε άλλα άτομα και σε άλλες περιπτώσεις, γιατί είναι δυνατόν αυτά που λέμε να μην γίνουν κατανοητά, να παρανοηθούν και να γεννήσουν επιπρόσθετο φόβο και να προκύψει άρνηση στην έναρξη θεραπείας. Πολλές φορές δε, δίνουμε φάρμακα με το πρόσχημα άλλων παθήσεων, που ήδη υπάρχουν και είναι αποδεκτές από τον πάσχοντα.

Σε περίπτωση που ο Προσωπικός ή άλλος Γιατρός κρίνει, ή αν οι δικοί του αντιληφθούν πως το άτομο χρήζει πιο εξειδικευμένης αντιμετώπισης, διαγνωστικά ή θεραπευτικά, τότε μπορεί να γίνει επίσκεψη σε Νευρολόγο ή Ψυχίατρο.

Με την πρώτη μας όμως διαπίστωση, εκτός από την ιατρική βοήθεια πρέπει να ληφθούν και πολλά άλλα προστατευτικά μέτρα στο σπίτι για αποφυγή ατυχημάτων, που αν συμβούν μπορούν να δημιουργήσουν ανεπανόρθωτες βλάβες και νέα προβλήματα υγείας και συντήρησης.

Πρώτο είναι η κατάσταση στο μπάνιο, όπου η μπανιέρα φεύγει και αντικαθίσταται από ντους. Ύστερα είναι η βοήθεια και η επίβλεψη κατά τη διάρκεια του μπάνιου από κάποιο άλλο, που επιβάλλεται να γίνει πριν συμβεί κάτι κακό.

Προωθείται επίσης πλήρης απελευθέρωση από το μαγείρεμα και απομάκρυνση από την φωτιά.

Ακολουθεί η τοποθέτηση μόνιμου νυχτερινού φωτισμού, που να βοηθά στην αποφυγή πεσίματος την νύχτα. Για τον ίδιο σκοπό φεύγουν χαλιά ή άλλα αντικείμενα που μπορούν να προκαλέσουν πτώση. Προσοχή χρειάζονται και τα παπούτσια και οι παντόφλες.

Ένα άλλο βασικό στοιχείο είναι οι έξοδοι από το σπίτι, που κρύβουν όλους τους πιο πάνω κινδύνους, αλλά κυρίως η απώλεια προσανατολισμού που μπορεί να προκαλέσει όλες τις κακές πιθανότητες για την υγεία και την ζωή του πάσχοντα.

Εάν δεν υπάρχουν άτομα στην οικογένεια που να βοηθήσουν σε αυτή την κατάσταση, τότε οι λύσεις είναι η οικιακή βοηθός ή η τοποθέτηση σε οίκο ευγηρίας.

Η κατάσταση αυτή είναι δυστυχώς μια πορεία, που λίγο ή πολύ θα την βιώσουμε και πολλοί από εμάς.

Είναι για αυτό που πρέπει να συμπεριφερόμαστε σε αυτά τα άτομα με τον τρόπο που θα θέλαμε και σε μας να συμπεριφερθούν μελλοντικά και οι άλλοι, αν βρεθούμε στην ίδια κατάσταση

Η αναγνώριση των πρώτων συμπτωμάτων της άνοιας και λήψη έγκαιρων μέτρων από τα πρώτα στάδια μπορεί να βοηθήσει στην έναρξη θεραπείας, να και να αποφευχθούν καταστάσεις άγχους, ενδοοικογενειακής έντασης και συγκρούσεων και ευκολύνει την ζωή και του πάσχοντα, αλλά και του περιβάλλοντος του...