Το σύνδρομο του Διογένη

Το σύνδρομο του Διογένη

Το σύνδρομο του Διογένη "Το σύνδρομο του Διογένη ή αλλιώς αποθησαύριση, χαρακτηρίζεται από την τάση του ατόμου να συγκεντρώνει αντικείμενα, τις περισσότερες φορές χωρίς συναισθηματική ή πρακτική αξία, εξαιτίας της αδυναμίας του να τα αποχωριστεί". 
Η συνήθεια αυτή θεωρείται ότι είναι υποκατηγορία της ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής και συμβαίνει πολύ συχνά σε ηλικιωμένα άτομα με γεροντικές και προ γεροντικές άνοιες ή σε άτομα με σχιζοφρένεια. Το σύνδρομο αυτό επηρεάζει την σκέψη, τα συναισθήματα και την συμπεριφορά του ατόμου:1. Το άτομο ζει σε ακατάστατους και βρώμικους χώρους.
2. Εμφανίζει μια δυσκολία στην απόρριψη αντικειμένων ακόμα και δεν είναι χρήσιμα και αναγκαία.
   
3. Έχει την τάση να συσσωρεύει εφημερίδες, περιοδικά, κάδρα, βιβλία, γραφεία κ.α. τα οποία μπορεί ακόμα και να δυσκολεύουν την μετακίνηση μέσα στην οικία τους.
   
Το σύνδρομο του Διογένη 4. Συσσωρεύει αντικείμενα και μετακινεί τους σωρούς από χώρο σε χώρο χωρία να απορρίπτει τίποτα.
   
5. Αποκτά περιττά ακόμα και άχρηστα αντικείμενα ακόμα και σκουπίδια.
   
6. Εμφανίζει δυσκολία στο να διαχειρίζεται καθημερινές δραστηριότητες 
   
7. Δυσκολεύεται να οργανώνει αντικείμενα
   
8. Εμφανίζει τελειομανία
   
9. Έχει περιορισμένες κοινωνικές επαφές
   
10. Προσκολλιέται υπερβολικά  στα συλλεγόμενα αντικείμενα και εμφανίζει αισθήματα δυσφορίας όταν οι οικείοι προσπαθούν να τα αγγίξουν ή όταν του ζητούν να τα δανειστούν. 
   
Το σύνδρομο του Διογένη Η διαταραχή αυτή πέρα από το άτομο επηρεάζει και το οικογενειακό περιβάλλον και τις σχέσεις του. Η οικογένεια του ατόμου με το σύνδρομο αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα αλλά και έντονο άγχος. Η συσσώρευση οδηγεί σε απώλεια της «κανονικής» οικογενειακής ζωής. Η οικογένεια του ατόμου χρειάζεται  εκπαίδευση και υποστήριξη, για να κατανοήσουν αλλά και για να αντιμετωπίσουν την κατάσταση. Τα μέλη πρέπει να καταλάβουν ότι η αποθησαύριση επιδρά στις σχέσεις  της οικογένειας αλλά και την τάση του ατόμου για πρόκληση περιθωριοποίησης. Έρευνες  που έχουν γίνει σε οικογένειες έχουν διαπιστώσει ότι η οικογένεια ήταν προστατευτική και αντιμετώπιζε τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις αλλά και τις δυσλειτουργικές διαπροσωπικές σχέσεις της αποθησαύρισης.  

Όσον αφορά την παρέμβαση στο οικογενειακό περιβάλλον το πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνει είναι να ενημερωθεί για το σύνδρομο.  Η θεραπεία εστιάζεται στην τροποποίηση των αρνητικών σκέψεων και πεποιθήσεων, να μειωθούν οι υπεργενικεύσεις και οι καταστροφολογικές προσδοκίες να μάθουν και να θέτουν ρεαλιστικούς στόχους. Τα άτομα ενθαρρύνονται ώστε να θέτουν ρεαλιστικούς στόχους, όπως για παράδειγμα η αφαίρεση συσωρευμένων πραγμάτων από κάποιο συγκεκριμένο σημείο του σπιτιού, για μία ώρα, καθημερινά και για όλη την εβδομάδα. Επίσης, μαθαίνουν να αχρηστεύουν τα παλιά χαρτιά αλλά και να κάνουν τεχνικές  χαλάρωσης, γιατί είναι προφανές ότι η «απώλεια», επιτείνει το άγχος τους. Οι επιτυχημένες προσπάθειες όχι μόνο αναγνωρίζονται και επιβραβεύονται αλλά και κάθε μικρό «βήμα» προς την επίτευξη του στόχου που έχει τεθεί. Η κοινωνική στήριξη και οι ομάδες στήριξης συμβάλλουν στη μείωση των συμπτωμάτων αλλά και τη μείωση της ψυχολογικής πίεσης.